Kategorije prirodnih dobara definisane Zakonom o zaštiti životne sredine su :
Veće podrućje sa prirodnim ekosistemima visoke vrednosti u pogledu očuvanosti, složenosti graĐe i biogeografskih obeležja, sa raznovrsnim obeležjima izvorne flore i faune, reprezantativnim fizičko-geografskim objektima i pojavama kulturno-istorijskim vrednostima i predstavlja izuzetnu prirodnu celinu od državnog značaja.
Područje dobro očuvanih prirodnih svojstava voda, vazduh, zemljište, preovlaĐujućih prirodnih ekosistema i bez većih degradacionih promena predeonog lika i u celini predstavlja značajni deo očuvane prirode i zdrave životne sredine.
Relativno manje područje, živopisnih pejsažnih obeležja, nenarušenih primarnih vrednosti predeonog lika sa prisustvom oblika tradicionalnog života i kulturnih dobara, a takoĐe i zaštićena okolina nepokretnih kulturnih dobara.
Rezervat prirode je izvorni ili neznatno izmenjeni deo prirode, osobitog sastava i odlika biljnih i životinjskih zajednica, kao delova ekosistema, namenjenih prvenstveno održavanju genetskog fonda.
Predeo u kome je posebno izražena jedna ili više prirodnih vrednosti koje treba posebno štititi ili prirodnih pojava koje treba pratiti ili usmeravati.
Prirodni objekat ili pojava jasno fzički izražen i prepoznatljiv, repreyentativnig geomorfoloških, geoloških, hidrogeografskih, botaničkih i drugih obeležja, po pravilu atraktivnog i markantnog izgleda ili neobičnog načina pojavljivanja kao i ljudskim radom formirana botanička vrednost (pojedinačna stabla, drvoredi, parkovi, botanička bašta i dr.) ukoliko ona ima poseban značaj.
Biljne ili životinjske vrste ili njihove zajednice kojima je ugrožen opstanak u prirodnim staništima ili im populacije brzo opadaju, a područje rasprostranjenja se smanjuje, ili su retke po rasprostranjenju, kao i vrste koji imaju poseban značaj sa ekološkog, biogeografskog, genetskog, privrednog, zdravstvenog i drugog stanovišta.
Pripremila: Dragana Grudić, IV-3