Bački Monoštor
Stanovništvo
Bački Monoštor je selo u okolini Sombora, severozapadnom delu Bačke. Po popisu iz 2002. godine u ovom selu živi 3920 stanovnika. Prosečna starost stanovnika je 40,1 godinu. Što se tiče etničke strukture, ovo selo ima 2043 Hrvata (52,11%), 371 Srbin (9,46%), 570 onih koji se izjašnjavaju kao Jugosloveni (14,54%), 211 Mađara (5,38%), 179 Rumuna (4,56%), 100 Roma (2,55%). Tokom vremena broj stanovnika Bačkog Monoštora se smanjivao, tako da je 1971. godine on imao 4590 stanovnika, 1981. 4432, 1991. godine 4205, a 2002. godine 3920 stanovnika.
Istorija
Ovo mesto je nastalo u XVIII veku, na prostoru na kojem se nekada nalazio srednjovekovni grad, Bodrog, koji je misteriozno nestao u reci Dunav. Sa zapadne strane Bačkog Monoštora prostire se Monoštorski rit, koji je nastao 1902. godine skretanjem kretanja Dunava. Do tada je ova reka tekla uz samo selo, a sada je udaljena oko 3-5 km. 1802. godine prokopan je kanal Bački Monoštor-Bačko Gradište, tako da se danas u Monoštor može stići i kanalom Rajna-Majna-Dunav.
Privreda
Bački Monoštor se nalazi u samom srcu Specijalnog rezervata prirode "Gornje Podunavlje", koji predstavlja stanište mnogih životinjskih vrsta i povoljno mesto za mrestilište riba. Takođe, na ovom prostoru su nastanjene mnoge retke i ugrožene vrste ptica. Zbog toga je Bački Monoštor posećen od strane bogatih lovaca iz ostatka Evrope, ali turista, kojima su u ponudi tri vikend naselja na kanalima i dva na dunavskim rukavcima, etno kuća, crkva u centru sela i obilasci prirodnih lepota ovog "sela na sedam Dunava", kako ga narod naziva. Meštani sela su veoma poznati po proizvodnji meda i osvojili su brojna priznanja.
Kultura i običaji
Pored Šokaca, kojih je najviše, u Bačkom Monoštoru ima i starih nemačkih, mađarskih i srpskih porodica. Reč "šokac" znači "uskok" ili "prebeg", jer su prvi stanovnici pobegli iz Slavonije i Bosne ispred Turaka. Oni su bili naseljeni u blizini Bodroga, mađarskog grada-tvrđave, sve do 1526. godine. U XVIII veku su meštani Bačkog Monoštora razvaljivali Bodrošku tvrđavu i od tih cigala sazidali rimokatoličku crkvu. Ljudi koji su se naseljavali kasnije nastanili su se koji kilometar dalje, pa se čitavo selo zajedno sa crkvom u drugoj polovini XVIII veka izmestilo na to povoljnije područje. Već više od 200 godina na prostoru ovog sela gaje se specifični običaji, tradicionalna narodna nošnja, folklor, jezik itd. U selu postoji osnovna škola, ambulanta, brodogradilište, šumska uprava, literarni klub, mnogi sportski klubovi i lovački klub.
Linkovi
Pripremila: Ivana Ardalić, IV-1
